Max Kesteloot werd al eens een ‘waarnemer van de omgeving’ genoemd – een titel die allesbehalve misplaatst is. De Vlaamse beeldend kunstenaar heeft immers de neiging om zijn omgeving stilletjes vanuit het oogpunt van een buitenstaander in zich op te nemen. Zijn compositorische kunst combineert foto’s met tekeningen, prenten, teksten en zelfs installaties, die allemaal zijn eigen perceptie van de wereld om hem heen op een specifieke plek of tijd overbrengen.

Het omzetten van deze gedachten naar beeld is precies waar Max Kesteloot de afgelopen tijd in samenwerking met VELUX aan heeft gewerkt. Het merk heeft namelijk een Artist Residency opgezet om kunstenaars wereldwijd hun kijk op het thema Transforming Spaces te laten visualiseren. Tijdens deze residentie werkte Kesteloot met diverse elementen en beelden, die voor hem laten zien waar VELUX als merk voor staat. Door die losse elementen te combineren in één kunstwerk, neemt hij de kijker mee in zijn eigen visie, zonder ze van hun fantasie te ontdoen.

Om meer te weten te komen over de gevoelens die ten grondslag liggen aan zijn werk, belden we de kunstenaar op om te praten over hoe ruimte en natuurlijk licht hem in verschillende situaties weten te beïnvloeden.

VICE: Wat kwam als eerste in je op bij het thema Transforming Spaces?

Max: Normaal werk ik niet in opdracht of in thema, maar dit triggerde me op de een of andere manier wel. De basis van al mijn werk is namelijk hoe ik een bepaalde plek of een bepaald moment ervaar. Het werk dat ik heb gemaakt voor VELUX ligt dan ook erg in lijn met waar ik dagelijks mee bezig ben. Omdat ik in mijn werk van nature specifieke plekken in nieuwe composities vormgeef, hoefde ik me niet zo erg aan dit thema aan te passen.

Welke rol spelen ruimte en licht doorgaans in je werk?

Toevallig sta ik nu al pratende voor het raam in mijn huis naar buiten te kijken. Licht en de omkadering daarvan zijn in zekere zin altijd aanwezig in mijn stukken. Ik ben natuurlijk geen fotograaf, maar gebruik mijn camera wel om dingen vast te leggen. Daarbij kijk je door de viewfinder van de camera alsof het een raam is. Ik zie ramen wat dat betreft als een frame voor de buitenwereld.

Het is heel maf, maar ik ben super gevoelig voor prikkels in mijn omgeving. Dat is positief, maar soms ook heel negatief, omdat ik er niet altijd even goed mee om kan gaan. Vanuit een vertrouwde omgeving door een raam of ander frame naar buiten kijken biedt daarin een bepaalde veiligheid. Je kent alles binnenin en dat is controleerbaar, in tegenstelling tot de buitenwereld. Een auto is daar een goed voorbeeld van; in de auto ken je de afmetingen, heb je controle over de temperatuur en de muziek. Dat is veilig. Via de ramen kun je de buitenwereld waarnemen, en besluiten om hierin op avontuur te gaan vanuit je veilige ruimte. Dat gevoel is zowel voor mij persoonlijk als in mijn werk heel relevant.

In hoeverre heb je je werkwijze moeten aanpassen tijdens de pandemie, toen er zoveel gesloten was?

Ik heb in mijn werk altijd al gebruikgemaakt van composities waarin verschillende visuele elementen samenkomen; alsof de losse beelden verfklodders op mijn palet zijn. Sommige indrukken en ervaringen kun je echter niet simpelweg in een foto vastleggen. Op dat soort momenten voeg ik verf toe aan de stukken die ik maak. Voor mijn gevoel heb ik gedurende de pandemie de kans gekregen om veel meer met zulke geschilderde elementen te experimenteren. Anderhalf jaar lang was het grootste deel van mijn tentoonstellingen gecanceld, waardoor ik vooral werk voor mezelf heb gemaakt en kon ontdekken hoe ik verf op een nieuwe manier in mijn werk kon verweven. Het thuiswerken heeft me zo nieuwe composities doen creëren. 

Hoe is dit terug te zien in het werk dat je gedurende je residentie hebt gemaakt?

Door verschillende losse elementen samen te voegen, probeer ik een duidelijk verhaal over te brengen aan de kijker. Normaal gesproken laat ik de kijker zelf hun eigen verhaal creëren bij een compositie. Het stuk dat ik voor VELUX heb gemaakt volgt daarentegen een heldere lijn: het begint bij een VELUX-winkel, waarvoor ik een afbeelding uit een VELUX-catalogus uit de jaren zeventig heb gebruikt. Als je vanaf daar de route volgt, kom je bij het effect van de producten, namelijk een raam waardoorheen je de lucht en het natuurlijke licht kan zien. Vervolgens zie je het daadwerkelijke dakraam van VELUX, dat wordt geïnstalleerd door een van hun medewerkers, die is vormgegeven in een illustratie. Het uiteindelijke resultaat is een foto van mijn eigen huis, waar daglicht de kamer vanuit een schuine hoek binnenvalt. De samenstelling van deze beelden vertelt het verhaal.

Je kunst is in uiteenlopende ruimtes vertoond – van strakke expo’s tot industriële settings. Waar komt je werk het best tot z’n recht?

Het mooie vind ik dat je als kunstenaar totaal geen controle hebt over waar je werk uiteindelijk komt te hangen. Een goed kunstwerk moet naar mijn idee alle soorten ruimtes aankunnen. Van een confronterende witte ruimte waarin alle aandacht op het werk ligt, tot een woonkamer van een familie, omringd door foto’s en andere schilderijen. Wanneer er een expositie aankomt, kijk ik welke van de dingen die ik heb gemaakt bij elkaar passen. Vaak kan dat een cool toeval opleveren, doordat een werk van vier jaar geleden en een werk van gisteren ineens een nieuwe relatie met elkaar aangaan. 

Je ziet hier in de omgeving veel expositieruimtes die volledig wit zijn. Soms heb ik wel het gevoel dat de kunstwerken in die leegte verzuipen. Zo’n strakke expositieruimte is wat dat betreft misschien zelfs moeilijker dan een huiselijke context. Hoewel: ik heb ook wel eens een duur werk naast een familiefoto zien hangen op een wc, dat is dan weer het andere uiterste [lacht].