‘Een observator van de omgeving', werd hij al eens genoemd, en dat zit er niet ver naast. De Vlaamse beeldend kunstenaar Max Kesteloot neemt immers zijn omgeving graag rustig in zich op vanuit het standpunt van een outsider. Zijn compositorische kunst combineert beelden met tekeningen, prints, teksten en zelfs installaties. Elk kunstwerk verbeeldt zijn perceptie van de wereld om hem heen, op een specifiek moment of op een specifieke plaats. 

Deze verbeelding van zijn eigen perspectief is exact waar de samenwerking tussen Max Kesteloot en VELUX om draait. Binnen hun Artist Residency nodigde het woonmerk verschillende kunstenaars uit om hun visie op het thema ‘Transforming Spaces’ te visualiseren. Tijdens deze residentie 

werkte Kesteloot met elementen die voor hem synoniem staan voor VELUX. Door die afzonderlijke elementen in één kunstwerk te combineren, biedt hij de toeschouwer de kans om te fantaseren en zelf te interpreteren in plaats van zijn eigen ideeën aan de toeschouwer op te dringen. 

Omdat we benieuwd waren wat aan de basis lag van zijn werken, belden we hem op om te praten over hoe natuurlijk licht en ruimte hem op verschillende manieren beïnvloeden.

Wat was je eerste gedachte bij het thema ‘Transforming Spaces’?

Gewoonlijk werk ik niet op verzoek of binnen een bepaald thema, maar dit concept triggerde me. De manier waarop ik een bepaalde tijd en plaats ervaar, staat namelijk altijd centraal in mijn werken. Mijn werk voor VELUX ligt dus heel erg in lijn met wat ik doorgaans doe. Ik neig van nature naar het visualiseren van een bepaalde plek in een nieuwe compositie. Dus ik hoefde mijn manier van werken niet bijzonder veel aan te passen.

Welke rol spelen ruimte en natuurlijk licht doorgaans in je werk?

Terwijl ik met je praat, sta ik toevallig net voor het raam hier thuis. In zekere zin zijn licht en compositie altijd aanwezig in mijn werk. Ik ben duidelijk geen fotograaf, maar ik gebruik mijn camera wel om dingen vast te leggen. Bij fotografie kijk je door de zoeker van de camera alsof het een raam is. Ramen zijn voor mij een omlijsting van de buitenwereld.

Het klinkt misschien wat raar, maar ik ben supergevoelig voor prikkels uit mijn omgeving. Dat kan positief zijn, maar ook negatief, want ik kan er niet altijd even goed mee omgaan. Naar buiten kijken door een raam of door een ander kader vanuit een vertrouwde omgeving geeft me een zeker gevoel van veiligheid. Binnen is herkenbaar en controleerbaar, in contrast met de buitenwereld. Een auto is daar een goed voorbeeld van: je kent de afmetingen van je auto, je hebt controle over de temperatuur en je kan beslissen of je al dan niet naar muziek wil luisteren. Dat voelt veilig. Door de ramen kan je de buitenwereld zien, en kan je besluiten om die te verkennen vanuit je veilige omgeving. Dat gevoel is superrelevant, zowel voor mij persoonlijk als voor mijn werk.

Op welke manier heb je je creatieve proces aangepast toen je moest thuiswerken?

Ik heb altijd verschillende visuele elementen en composities gebruikt alsof het verf was op een mengpalet. Maar sommige indrukken zijn nu eenmaal niet op een foto te vangen. Dan voeg ik echte verf toe aan mijn werk. Ik heb het gevoel dat ik door de pandemie veel meer heb geëxperimenteerd met geschilderde elementen. De meeste shows werden anderhalf jaar lang gecanceld, dus ik heb alleen maar werk voor mezelf gemaakt. Ik wilde ontdekken hoe ik geschilderde kunst op nieuwe manieren in mijn werk kon integreren. Het thuiswerken heeft me dus naar nieuwe composities geleid. 

Hoe vertaalt zich dit in het werk dat je tijdens je residentie bij VELUX hebt gemaakt?

Tijdens mijn residentie heb ik geprobeerd om de toeschouwer verschillende elementen aan te reiken die samen een duidelijk verhaal vormen. Doorgaans laat ik de toeschouwer de compositie zelf interpreteren, maar dit specifieke werk vertelt een duidelijk verhaal. Het begint bij een VELUX-winkel, waarvoor ik een afbeelding uit een VELUX-catalogus uit de jaren zeventig heb gebruikt. Als je van daar de route volgt, zie je het resultaat van hun producten, namelijk een raam waardoor je de hemel en het natuurlijke licht kan zien – exact de reden waarom je een raam wil plaatsen. Dan komen we bij het eigenlijke VELUX-dakvenster dat wordt geïnstalleerd door een van hun vakmensen. Het resultaat is een foto van mijn eigen huis, waar natuurlijk licht vanuit een hoek binnenvalt. Het arrangement vertelt het hele verhaal.

Je kunstwerken werden al tentoongesteld in verschillende ruimtes, van meer strakke interieurs tot industriële locaties. Waar komt je werk het best tot zijn recht?

Ik hou ervan dat je als kunstenaar absoluut geen controle hebt over waar je werk uiteindelijk getoond zal worden. Naar mijn mening moet een goed kunstwerk in elke ruimte tot zijn recht kunnen komen – van een confronterende witte doos waar alle aandacht naar het werk gaat, tot een huiskamer, omringd door foto’s en andere schilderijen. Als er een tentoonstelling aankomt, zoek ik uit welke werken bij elkaar passen. Dat levert vaak leuke toevalligheden op. Een werk dat ik vier jaar geleden heb gemaakt, kan dan plotseling gecombineerd worden met iets dat ik net heb gemaakt, en samen een nieuw verhaal vertellen.

Hier in de buurt zijn veel tentoonstellingsruimtes volledig wit. Soms heb ik het gevoel dat de kunstwerken in die leegte verdrinken. In die zin is zo’n strakke tentoonstellingsruimte misschien nog moeilijker om mee te werken dan een huiselijke context. Alhoewel ik ook al dure kunstwerken heb zien hangen naast familiefoto’s in de badkamer. Dat is dan weer het andere uiterste [lacht].